Συνένωση ελλήνων και πλατωνική φιλοσοφία, τα τρία μέρη της ψυχής

Διαχρονικά η αγωνία και το ερώτημα  που  απασχολεί τον νου μας  είναι γιατί οι έλληνες δεν μπορούν να συνεννοηθούν   παρά μόνο  σε πολύ δύσκολες ωρες,  οταν η καταστάσεις είναι οριακές και πάντα την τελευταία στιγμή.  Η δυσκολία συνεννόησης και αλληλοκατανόησης των συνελλήνων Έχεις ως αποτέλεσμα  την καχυποψία του ενός προς τον άλλον με συνεπακόλουθο τη Καταφυγή    στην ατομικότητα και στην φυλακή της προσωπικότητας,

οπου η δύναμη του κάθε ανθρώπου του κάθε πολίτη χωρισμένη από την δύναμη των υπολοίπων, και εκφραζόμενη ατομικά, παύει Να φέρνει αποτελέσματα,  παρομοιάζει ίσως και να είναι  το ίδιο ακριβώς πράμα, με αυτό που ονομάζει ο Εμμανουήλ Λαμπράκης, διαχωρισμός των ενεργειακών πεδίων  μας. Αυτό το  διαχρονικό ελάττωμα της φίλης μας γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι επικυρίαρχοι, Και προσπαθούν  με κάθε τρόπο να αυξήσουν και να οξύνουνε, ώστε να μην μπορούμε να συμπαραταχθούμε  απέναντί τους, ( Διαίρει και βασίλευε ) χρησιμοποιώντας τα κόμματα  τα χρώματα και τα δόγματα . Το Ίδιο διαχρονικό  ελάττωμά είχε διαπίστωση  και ο μεγάλος μας φιλόσοφος  Πλάτωνας, με την οξυδέρκεια του  αντιλήφθηκε  την  βασική  ρίζα του προβλήματος. Κατά την διαλεκτική του Το αίτιο  δεν ήταν άλλο πάρα η εσωτερική διαίρεση και διχοτομία του ανθρώπου.  Με πολύ απλά λόγια  Οι διαιρέσεις των ανθρώπων έγκειται στο φαινόμενο ότι εσωτερικά είναι και οι ίδιοι διαιρεμένοι . Ο φιλόσοφος  μελέτησε επισταμένα την ψυχική ανατομία. Αποτέλεσμα της μελέτης του ηταν να διακρίνει τα τρία μέρη της ψυχής,  κατονομάζοντας τα και αριθμόντας τα. Κατ' αυτόν τα τρία μέρη της ψυχής είναι το νοητικό το θυμοειδές και το επιθυμητικόν. Οι τρεις αυτές ιδιότητες της ψυχής  είναι σύμφυτες λειτουργούν ενιαία και αναπόσπαστα Αρμονικά και ισότιμα σε φυσιολογικές συνθήκες σε φυσιολογικούς ανθρώπους. Αναλύοντας τα τρία αυτά μέρη της ψυχής θα ξεκινήσουμε πρωτά από το νοητικό. Νοητικών ή αλλιώς νόηση – διανόηση είναι το μέρος αυτό της ψυχής όπου εδράζεται η λογική διεργασία του ανθρώπινου νου , με το νοητικό  μέρος   της ψυχής ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα   να διαιρεί τον λόγο (Διαλογισμός) το παντοδύναμο αυτό μέρος μας παρατηρεί όλα τα φαινόμενα της ψυχής τα συναισθήματα και τις ενστικτώδεις αντιδράσεις,  αναλύοντας τα  με τη λογική διεργασία και την διαλογιστική του ικανότητα, παράγει συμπεράσματα και διαμορφώνει πεποιθήσεις. Το δεύτερο μέρος της ψυχής κατά σειρά είναι το θυμοειδές, το θυμοειδές είναι το μέρος της ψυχής στο οποίο εκφράζονται Και μορφοποιούνται  όλα τα συναισθήματα που κρατάει ένας άνθρωπος στο ενεργειακό του σώμα – αιθερικό πεδίο του . Χάρις αυτό το μέρος της ψυχής ο άνθρωπος μπορεί και αντιλαμβάνεται συνειδητοποιεί όλα τα συναισθήματα, όπως χαρά λύπη θυμός ευθιξία συμπόνια ζήλια ευχαρίστησή αγάπη κατανόησή θλίψη και τα λοιπά . Το τελευταίο και τρίτο κατά σειρά μέρος ψυχής είναι το επιθυμητικόν. Εκεί  εδράζονται τα ένστικτα και η επιθυμίες Της ανθρώπινης ψυχής. Το ένστικτο είναι η εγγενής τάση ή ορμή ενός ζωντανού οργανισμού προς την κατεύθυνση συγκεκριμένων συμπεριφορών ή αντιδράσεων, υπό συνθήκες. Αυτή η τάση προϋπάρχει της μνήμης που προκύπτει από τη μάθηση, και παραμένει αναλλοίωτο χαρακτηριστικό καθε ενβίου όντως . Χάρης  το επιθυμητικόν μέρος μας η ανθρώπινη εμπειρία βιώνει  τα διάφορα ένστικτα και επιθυμίες όπως είναι της αυτοσυντήρησης της διατροφής της αναπαραγωγής  της διαβίωσης σε ομάδες  Και τα λοιπά . Όπως καταλαβαίνουμε και τα τρία αυτά μέρη ψυχής είναι εξίσου σημαντικά το ένα με το άλλο, δεν έχει κάποιο το οπίο μπορούμε να πούμε ότι είναι πιο χρήσιμο ή το ένα είναι άχρηστο Ή ότι είναι αναγκαίο να το καταστείλουμε η  να το εξαφανίσουμε, και να οξύνουμε κάποια άλλα. Σε μία φυσιολογική κοινωνία ανθρώπων όπου διαβιούν φυσιολογικοί άνθρωποι, αυτά τα τρία μέρη βρίσκονται σε αρμονική συλλειτουργία μεταξύ τους. Υπάρχουν φυσικά και διαφοροποιήσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο όπως για παράδειγμα κάποιοι άνθρωποι η οποίοι έχουν μια ροπή προς το επιθυμητικό μέρος τους , άλλοι άνθρωποι έχουνε αυξημένο  το θυμόείδες μέρους τους, και οι άλλοι οι οποίοι λειτουργούν περισσότερο με το λογικόν μέρος . Αν αυτές οι αποκλίσεις  βρίσκονται σε μικρή αναλογία και εντός κάποιων ορίων, τότε είναι  θεμιτο σε μία φυσιολογική κοινωνία να υπάρχουνε. Όταν  κάποιοι υπερτερούν στον ένα τομέα αλλά υστερούν σε κάποιο άλλο και το αντίθετο   λειτουργεί συμπληρωματικά και προς βοήθεια του ολου , για παράδειγμα ένας άθρωπος ο οποίος λειτουργεί σε μεγαλύτερο βαθμό με ένστικτο  έχει από δίπλα του έναν άνθρωπο που έχει κάποια παραπάνω λογική ώστε να τον συνετίζει. Κάποιος που λειτουργεί τελείως ψυχρά και λογικά έχει από δίπλα του έναν άνθρωπο που λειτουργεί πιο συναισθηματικά και του δίνει τον τόνο. Μα αυτό τον τρόπο δημιουργείται  ένας πανέμορφος καμβάς ανθρώπινης συμβίωσης όπου η κατανόηση και συμπόρευση λειτουργούν πάντα προς όφελος του όλου . Ο Πλάτωνας βλέποντας  τις τρεις αυτές  ομάδες ανθρώπων, και κατανοώντας τις τάσεις τους τις υστερήσεις τους σε κάποιους τομείς , τα ξεχωριστά ταλέντα της κάθε ομάδας ανθρώπων της  διαχώρισε ως εξής  . Τους ανθρώπους που είχαν πιο εξελιγμένη τη λογική τούς  διεργασία   δηλαδή το λογικό μέρος   Τους ονόμασε δασκάλους Γιατί ήταν ικανοί να μεταδίδουν γνώση αρετή  και φρόνηση. Τα άτομα που διακρίνονταν για την συναισθηματική αφοσίωση στην κοινωνία και τους θεσμούς τους ονόμασε φυλακές, διακρίνε την ικανότητά τους   να διαφυλάττουν τους κοινωνικούς θεσμούς με αφοσίωση και πίστη και διέκρινε την ικανότητά τους να είναι στελέχη του στρατού και της φύλαξης του δήμου. Τά δε άτομα τα οποία λειτουργούνε βάσει των ενστίκτων και των επιθυμιών τους δηλαδή βάση του επιθυμητικού μέρους της ψυχής τους τους ονόμασε χρηματιστές. Εντόπισε την τάση να δημιουργούν χρηστά υλικά αγαθά προς χρήση η κατανάλωση, χρηματιστηριακής αξίας και εμπορικής συναλλαγής. Με λίγα λόγια. ένα κοινωνικό σύνολο  στο οποίο τα  τρία είδη ανθρώπων δημιουργούσαν μια κοινωνία όπου υπήρχαναν η δημιουργική παραγωγή των υλικών και χρηματιστηριακών   αγαθών,    ή αφοσιωμένη φυλακές των θεσμών της πολιτείας και οι φωτισμένοι καθοδηγητές – ηγήτορες της κοινωνίας . Όλα  αυτά, φαίνονται όμορφα και σωστά δομημένα, όμως το πρόβλημα που υφίσταται είναι οτι η κάθε ομάδα ανθρώπων αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα το σωστό και το λάθος μέσα από το δικό του πρίσμα, βλέπει  δηλαδή παραμορφωμένα της αντίληψης των άλλων ομάδων,  δεν μπορεί να αντιληφθεί δηλαδή αυτός που είναι διανοούμενος τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τήν  κοινωνία ένας φύλακας. Και πάντα ίσως τις περισσότερες φορές ενώ και οι δύο αυτές ομάδες αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό και έχουν τον ίδιο στόχο έρχονται σε διαμάχη και σύγκρουση χωρίς να υπάρχει λόγος απλά βλέπουν το ίδιο ζήτημα από άλλη οπτική γωνία. Χάνουν έτσι την επαφή τους με το στόχο Και σπαταλούν χρόνο και ενέργεια προσπαθώντας να δείξουν ότι η δικη τους οπτική γωνία και η δικη τους αντίληψη είναι σωστότερη, να αποδείξουν ότι οι άλλοι είναι στο λάθος δρόμο. Φτάνουν από  συναγωνιστές να περνούν σε  ανταγωνιστική κατάσταση με αποτέλεσμα ο στόχος να χάνεται, η διαίρεση αποδυναμώνει και τις δύο μεριές και τα αποτελέσματα των προσπαθειών τους  καταντουνε ισχνα εώς  και ανύπαρκτα . Σε αυτή  την κατάσταση αντιδικίας Πάντα κερδισμένος είναι αυτός που αντιστρατεύεται τους σκοπούς  τους οποίους επιδιώκουν οι δύο αυτές ομάδες συνήθως ρίχνει λάδι στη φωτιά ώστε να συνεχιστεί αυτή διαμάχη ώστε  ανενόχλητος να κάνει τη δουλειά του . Η ρίζεις τής κατάστασής διαμάχης μεταξύ των ομάδων βρίσκεται στην προσωπικότητα Και στο εγώ  του κάθε μέλους των ομάδων Και στην ανάγκη ανάδειξης της κάθε προσωπικότητας σε σχέση με το σύνολο, ο καθένας Λίγο ή πολύ επιδεικνύει ως σημαντικότερο το έργο του και προσπαθεί να υποβαθμίσει το έργο των υπολοίπων. Μέσα από μια βαθιά και υποσυνείδητη αίσθηση αναξιότητας Που καλλιεργήθηκε από το οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον και από  το καθεστώς, η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου προσπαθεί να πάρει αξία και προβολή από την κάθε του ενέργεια, προσπαθώντας να επιβιώσει μέσα σ' ένα δύσκολο ανταγωνιστικό περιβάλλον που ο καθένας προσπαθεί να πάρει αξία υποβαθμίζοντας  τους γύρο του. Είναι ένας συνεχής και μάταιος αγώνας για δύναμη Και επιβεβαίωση χωρίς   τέλος,  ο ανθρωπος  αποκομμένος από τις εσωτερικές του ρίζες προσπαθεί να έχει εξωτερικά επιτεύγματα,  δύναμη εξουσία αυτοπροβολή αναγνωρισιμότητα, με όλα  αυτά προσπαθεί να γεμίσει το εσωτερικό του κενό χωρίς κανένα  αποτέλεσμα. Τη λύση  μας την δίνει πάλι η αρχαία ελληνική διανοηση και φιλοσοφία, προτάσσοντας ως πρώτο στόχο του ανθρώπου την αυτογνωσία την εσωτερική πραγμάτωση την μνημόσυνή και την φιλοσοφία. Η ανθρώπινη προσωπικότητα όταν ερθει σε επαφή με τον με τον εσώτερο και πραγματικό εαυτό της θα μπορέσει να καθαριστεί να Εξαγνιστεί  και να απεμπλακεί από τα παιχνίδια του εγώ και της προσωπικότητας, θα μπορέσεις να έρθεις σε καθαρή  κατανόηση της πραγματικότητας που τον περιβάλλει, θα πάψει να βρίσκεται σε συγκρουσιακή κατάσταση με τον εαυτό  και το περιβάλλον που την περικλείει με αποτέλεσμα να πάρει ισχύς ενέργεια και θετική δύναμη από την πηγή των όλον  και των πάντων. Μόνο όταν καταφέρουμε και έρθουμε σε επαφή με το εσωτερικό μας περιβάλλον και συνενώσουμε τα κομμάτια του εαυτού μας, θα μπορούμε να μας συνενωθουμαι και με τους υπόλοιπους, είναι μια επώδυνη διαδικασία που όλοι πρέπει να περάσουμε, θα χρειαστεί  να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, ο πίο  πλησίον μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός  όσο και αν ακούγεται εγωιστικό και εγωκεντρικό, ο εαυτός μας  είναι Η πραγματική μας ύπαρξη  Η προσωπικότητα είναι ένα προσωρινό κέλυφος κάποτε  παύει να υπάρχει . Ο πραγματικός μας εαυτός είναι ο παντοτινός και αιώνιος σύντροφος μας στα άπειρα σύμπαντα των άπειρων χρονών. Τα παραγγέλματα είναι απλά, γνώθι σαυτόν , μηδέν άγαν
έρρωσθε και Ευδαιμονείτε